28 Αυγ 2012

Συνέντευξη του δρα Σωτήρη Κάττου για την οικονομία

Το πρόβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι πρόβλημα εσόδων και όχι δαπανών, όπως κάποιοι υποβάλλουν
Η έξοδος από το ευρώ είναι μία επιλογή
Το πρόβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι πρόβλημα εσόδων και όχι δαπανών,
όπως κάποιοι υποβάλλουν

Της Αντωνίας Λαμπράκη.
Συνέντευξη με τον δρα Σωτήρη Κάττο, πολιτικό κοινωνιολόγο
Η υπογραφή μνημονίου με την Τρόικα θα οδηγήσει σε υποθήκευση της Κυπριακής Δημοκρατίας, υποστηρίζει ο δρ Σωτήρης Κάττος, πολιτικός κοινωνιολόγος, επικρίνοντας την πολιτική της. Σε συνέντευξη στον «Φ», ο δρ Κάττος αναφέρεται στις επιπτώσεις στην κυπριακή οικονομία από την επιβολή έστω και ενός «ήπιου μνημονίου» και υποβάλλει την άποψη για έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη όχι όμως και από την Ε.Ε.
Ποιο αναμένετε να είναι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης της Κυβέρνησης με την Τρόικα; Να αναμένουμε και δεύτερο μνημόνιο;
Η κυπριακή οικονομία και κοινωνία πληρώνει καταρχήν το τίμημα μιας ελλειμματικής νομιμότητας. Με εκτιμήσεις του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, (Μάρτιος 2012), η άτυπη οικονομία υπολογίστηκε σε €4,8 δισ. ή γύρω στο 30% του ΑΕΠ. Αν προσθέσουμε και την ανεξέλεγκτη εσωτερική υποτίμηση που επιβάλλεται με τους κοινοτικούς και ξένους εργαζομένους, οι οποίοι αποτελούν το 40% της αγοράς εργασίας και την εργοδοτική νοοτροπία της ανασφάλιστης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το πρόβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι πρόβλημα εσόδων και όχι δαπανών, όπως κάποιοι συστηματικά υποβάλλουν. Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα εξαρτηθεί από το αν θα εξασφαλιστούν ή όχι χρηματοδοτικές διευκολύνσεις από τη Ρωσία και την Κίνα και το ύψος τους.
Εκτιμώ ότι δε θα χρειαστεί δεύτερο μνημόνιο διότι το πρώτο θα είναι το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως την ξέρουμε. Και δεν κινδυνολογώ. Κατά την εκτίμησή μου, η πολιτισμική κυριαρχία, η φυσική παρουσία των Ελληνοκυπρίων και η διαχείριση του φυσικού πλούτου υποθηκεύονται άπαξ και διά παντός.

Οι προτάσεις της Τρόικας όπου εφαρμόστηκαν απέτυχαν. Να αναμένουμε αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις στην Κύπρο;
Οι τροϊκανοί και οι εργοδότες τους ενδιαφέρονται μόνο για τη νομισματική σταθερότητα. Ούτε η ύφεση ούτε η ανεργία τους απασχολεί. Στο επίκεντρο της προσοχής τους είναι οι λεγόμενες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», δηλαδή η πλήρης απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, η επιβολή της εσωτερικής υποτίμησης και η διατήρηση της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας σε βάρος της περιφέρειας. Σήμερα, η Γερμανία δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο, ενώ η Ιταλία και η Ισπανία με οριακά, για να μην πω με μη διαχειρίσιμα επιτόκια δανεισμού.
Ακόμη και ένα «ήπιο» μνημόνιο στην Κύπρο θα περιόριζε περισσότερο την εσωτερική ζήτηση, την ατμομηχανή της ανάπτυξης με αλυσιδωτές συνέπειες σε όλο το φάσμα της οικονομίας. Πιο συγκεκριμένα, στη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, σχολείων, νοσοκομείων, μικρομεσαίων επιχειρήσεων, κλείσιμο ΜμΕ, καθώς η διαφήμιση θα καθηλωθεί. Και κατά συνέπεια ο δημόσιος τομέας δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει. Επιπλέον, θα ενισχυθούν περαιτέρω οι επισφάλειες των δανείων καθώς νοικοκυριά και επιχειρήσεις χρωστούν περίπου €24 δισ. 125% του ΑΕΠ. Η δημιουργία δυναμικής κοινωνικής αντίδρασης πρέπει να εξεταστεί σε συνάρτηση με τη διαμορφούμενη πολιτική κουλτούρα στην Κύπρο. Αν οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα δεν αντιληφθούν ότι το ανάχωμα της κοινωνικής τους ευημερίας είναι η προστασία του ευρύτερου δημόσιου τομέα τότε δεν αισιοδοξώ. Θέλω, όμως, να ελπίζω, ότι θα υπάρξει δυναμική αντίδραση. Η μεσαία τάξη, η ραχοκοκαλιά της σταθερότητας, είναι ήδη στο στόχαστρο. Επιχειρείται να παρουσιαστεί η Τρόι κα ως διασώστης της οικονομίας μας. Το 1974 ήμουν 14 ετών όταν βίωσα την οικονομική και επαγγελματική ανατροπή του πατέρα μου. Με θυσίες των εργαζομένων για αρκετά χρόνια επιτεύχθηκε το λεγόμενο οικονομικό θαύμα. Το 1999-2000 βιώσαμε τη χρηματιστηριακή λαίλαπα με απώλειες εκατομμυρίων λιρών για τους πολλούς και υπερκέρδη για τους λίγους, ιδιαίτερα τις τράπεζες.
Το 2012 η πλειοψηφία των παιδιών του 1974 θα βιώσουν, όπως και τα παιδιά τους, πολύ σκληρότερες συνθήκες με τα μνημόνια. Όσοι υποστηρίζουν ότι τα μνημόνια είναι η σωτηρία μας ουσιαστικά εγκληματούν κατά της κοινωνίας και θέτουν ως προτεραιότητα ευτελή και ιδιοτελή συμφέροντα. Η μισθωτή αξιοπρεπής εργασία δαιμονοποιείται και οι εργοδότες συνεχίζουν ουσιαστικά ανενόχλητοι την εισαγωγή κοινοτικού και ξένου εργατικού δυναμικού και απολύουν αδιακρίτως ντόπιο προσωπικό.
Συμμερίζεστε την άποψη ότι η ΑΤΑ είναι βαρίδι στην οικονομία;

Καταρχήν η ΑΤΑ διατηρεί και ελέγχει τις τιμές και πανεπιστημιακές έρευνες (Πασιαρδής-Πανεπιστήμιο Κύπρου) δείχνουν ότι περιορίζει τον πληθωρισμό όταν δεν λειτουργεί σωστά η αγορά εργασίας. Συνεπώς, δεν πλήττει τη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα. Σε μια χώρα όπου δεν υπάρχουν υγιείς συνθήκες ανταγωνισμού, και στην Κύπρο δεν λειτουργούν, ενδεχόμενη κατάργησή της θα οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου αύξηση των τιμών. Σε ό,τι αφορά στην ενδεχόμενη αναδιάρθρωσή της, αυτό μπορεί να εξεταστεί. Σημειώνω, όμως, ότι τα τελευταία 15 χρόνια το μερίδιο των μισθωτών στο εθνικό εισόδημα ήταν γύρω στο 45% (80% εργαζόμενοι) και των κερδών στο 24% (6% οι εργοδότες), με τα μέτρα λιτότητας του Δεκέμβρη του 2011, το μερίδιο των μισθωτών πήγε στο 41%, και η ανεργία έφτασε το 10%. Φανταστείτε με ένα μνημόνιο όπως αυτό καταγράφεται τι θα προκύψει.
Για να θεραπευθεί μια παθογένεια πρέπει να εντοπιστεί η γενεσιουργός αιτία. Ποια λέτε είναι τα αίτια της κρίσης; Έχει να κάνει με τη δυναμική της πολυπλοκότητας ενός νέου παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας. Θα σταθώ σε δύο-τρία σημεία που αφορούν την Ευρωζώνη. Το πρώτο πρόβλημα είναι η δομή της. Ένα πολιτικό κατασκεύασμα το οποίο δεν στηρίζεται σε καμία αξιόπιστη οικονομική θεωρία, αλλά αποτελεί μία νέα κοινωνική δομή συσσώρευσης. Ας μας υποδείξουν οι θιασώτες της ΟΝΕ αν υπάρχει σε οποιοδήποτε οικονομικό δοκίμιο αναφορά για όρια ελλειμμάτων 3% και δημόσιο χρέος 60%. Η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος κοντά στο 200% του ΑΕΠ της. Η Ευρωζώνη εκφράζει την αδιαπραγμάτευτη πλέον ηγεμονία του εγωισμού των πλουσίων κατά της κοινωνίας και των εργαζομένων.
Ληξιαρχική πράξη θανάτου το μνημόνιο
Υπάρχει προοπτική εξόδου από το τούνελ της κρίσης;
Το μνημόνιο πρέπει πάση θυσία να αποκλειστεί. Η υπογραφή του θα είναι η ληξιαρχική πράξη του τέλους της ε/κ κοινότητας και κατ΄επέκταση της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως την ξέρουμε. Δεν θα απέκλεια ακόμη μια συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ, όχι την Ε.Ε. αφού το δίλημμα μεταξύ φυσικής επιβίωσης του κυπριακού ελληνισμού και του μνημονίου είναι υπαρκτό. Και τα δύο αυτά είναι αμοιβαίως αποκλειόμενα. Αν λάβει κανείς υπόψη ότι ήδη στην Ευρώπη (όπως και στο ΔΝΤ) συζητείται περαιτέρω κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους ώς και 30% αντιλαμβάνεσθε τις συνέπειες ενός κυπριακού μνημονίου. Θα οδηγήσει αναντίλεκτα και στην υποθήκευση του φυσικού μας πλούτου. Θυμίζω ότι ακόμη και ενόψει της απόφασης του Συμβουλίου Κορυφής για θεσμοθέτηση μηχανισμού στήριξης των τραπεζών, για να μην επιβαρύνονται τα κράτη και οι φορολογούμενοι την τραπεζική ασυδοσία, η Γερμανία σφυρίζει αδιάφορα. Διερωτώμαι αν αυτή η δυνατότητα υπάρχει για την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά πολύ το αμφιβάλλω.
Έπρεπε να είχαμε τιθασεύσει το τραπεζικό τέρας
Η Κύπρος διαθέτει τεράστιο τραπεζικό τομέα, επτά φορές μεγαλύτερο του ΑΕΠ, είναι αυτό υγιές;
Κάθε άλλο, γι’ αυτό ήταν πολιτικά και οικονομικά επικίνδυνη η ένταξή μας στην ΟΝΕ το 2008. Έπρεπε προηγουμένως να είχαμε τιθασεύσει το τραπεζικό τέρας ή αν δεν μπορούσε να γίνει αυτό, έπρεπε να παραμείνουμε στην κυπριακή λίρα με δεδομένες τις μικρές κλίμακες της οικονομίας. Όμως, ο κεφαλαιοκρατικός οίστρος και οι πολιτικοί μεγαλοϊδεατισμοί μάς οδήγησαν σε μια κατάσταση όπου ως κράτος-μέλος έχουμε τις υποχρεώσεις μεγάλης χώρας και τα δικαιώματα λιλιπούτιας.
Οι τράπεζες ευθύνονται για τη δυσχερή οικονομική κατάσταση της χώρας, εκτιμάτε ότι θα αποδοθούν ευθύνες; Δυστυχώς η θεσμική προστασία των πλουτοκρατών από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις από τη μια και την πολιτική αδυναμία της κυβέρνησης από την άλλη μας οδήγησαν στην κατάσταση αυτή. Πώς είναι δυνατό το νομικό γραφείο του κ. Νικόλα Παπαδόπουλου να είναι ταυτόχρονα και νομικός σύμβουλος της Λαϊκής και ο ίδιος να προεδρεύει της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Οικονομικών για θέματα που άπτονται της Λαϊκής Τράπεζας, όπως το ζήτημα της ανακεφαλαιοποίησής της; Και όμως, κανένας βουλευτής ή πολιτική ομάδα δεν ήγειρε θέμα πολιτικής και ηθικής τάξης. Κατ’ εμένα οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, με την ανοχή της Κυβέρνησης, λειτουργούν ως τοποτηρητές, όχι μόνο των τροϊκανών, αλλά και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων εντός και εκτός Κύπρου. Δεν είναι τυχαίο επίσης που αυτές οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης έδωσαν μάχη μέχρι τέλους για τη διατήρηση του τέως διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, κ. Ορφανίδη, στη θέση του, ενός εκ των κυριότερων υπευθύνων της οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας σήμερα.

Πηγή: Φιλελεύθερος 13 Αυγούστου 2012

21 Ιουλ 2012


ΝΔ: Απαράδεκτες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το Κυπριακό

ΣΚΑΪ.gr 20/07/2012 | 20:51

Σφοδρή επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ εξαπολύει η ΝΔ, με αφορμή τις θέσεις που όπως αναφέρει, διατυπώνει το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μηλιός και άλλα στελέχη του κόμματος για το Κυπριακό.
«Θλίψη και οργή προκαλούν σε όλους τους Έλληνες, βεβηλώνοντας τη μνήμη των Ηρώων του Κυπριακού Ελληνισμού, οι απαράδεκτες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, που δημοσιεύονται στην προσωπική διαδικτυακή σελίδα του προβεβλημένου στελέχους του, Γιάννη Μηλιού και συνυπογράφουν τα επίσης μέλη του, Σίσσυ Βωβού και Νάσος Θεοδωρίδης, ανήμερα της Μαύρης Επετείου της εισβολής του Αττίλα» αναφέρει η ΝΔ.
«Σύμφωνα με τις απόψεις τους, για τα δεινά του Κυπριακού Ελληνισμού, ευθύνονται ο ‘ελληνικός εθνικισμός’ και η ‘ελληνική επεκτατική πολιτική’. Κατηγορούν, μάλιστα, τους Ελληνοκυπρίους ότι καταπιέζουν τους Τουρκοκυπρίους!!! 38 χρόνια μετά την εισβολή του Αττίλα στη Μεγαλόνησο, αναρωτιόμαστε αν το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ταυτίζεται πλήρως με τα όσα ακραία και επικίνδυνα υποστηρίζουν τα στελέχη του. Σε αυτό κ. Τσίπρα επιτέλους θα απαντήσετε;» δηλώνει η ΝΔ.
Ακολουθεί το επίμαχο άρθρο με τίτλο: «Οι «μαρξιστές» της Εποχής για το Κυπριακό». Πρόκειται για απάντηση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, Νάσου Θεοδωρίδη, Σίσσυς Βωβού, και Γιάννη Μηλιού, στις παρατηρήσεις του στελέχους του ΑΚΕΛ Γιαννάκη Κολοκασίδη, σε άρθρο των τριών στο περιοδικό «Εποχή» της 24ης -12- 2006, σχετικά με το θέμα της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων.

Οι «μαρξιστές» της Εποχής για το Κυπριακό

Χωρίς να θέλουμε να φτιάξουμε κάποιο σίριαλ, αποφασίσαμε να ξανα-αναφερθούμε στο ζήτημα της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων για το οποίο γράψαμε στην Εποχή της 24-12-06. Αφού ο σ. Κολοκασίδης, μέλος της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, μας τίμησε με μια απάντηση παρά το «κατάντημά» μας, όπως αναφέρει, και παρά το ότι μας θεωρεί μαρξιστές εντός εισαγωγικών, θέλουμε κι εμείς να πάρουμε τη σκυτάλη για τη συνέχεια. Ας σημειώσουμε ότι δεν αναφερθήκαμε στο μικρό μας άρθρο στην πολιτική του ΑΚΕΛ, αν και φυσικά οι ιδέες που το άρθρο αυτό περιέκλειε είναι κριτικές για την πολιτική του. Θεωρούμε ότι το Κυπριακό είναι ένα διεθνές ζήτημα, και ο λόγος για τον οποίο ενδιαφερόμαστε περισσότερο γι’ αυτό παρά για κάθε άλλο, είναι γιατί εμπλέκεται ο ελληνικός εθνικισμός, ο οποίος μας αφορά άμεσα, οι ελληνοτουρκικές διαφορές και οι υπερβολικοί εξοπλισμοί με βάση αυτό το επιχείρημα, αλλά και γιατί το Κυπριακό αποτελεί το πεδίο άσκησης επεκτατικής πολιτικής του ελληνικού κράτους αλλά και διαφόρων φανερών και κρυφών κλάδων του παρακράτους, εδώ και 50 τουλάχιστον χρόνια.

Πρώτον, ο σ. Κολοκασίδης, αντιμετωπίζοντας την Τουρκία με ψυχροπολεμικό τρόπο, δηλαδή ως τον αιώνιο και απόλυτο εχθρό, όπως έκαναν κάποτε οι ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ, κατηγορεί το άρθρο μας ότι, έτσι όπως είναι, «ευχαρίστως θα το δημοσίευαν όλες οι εφημερίδες στην Τουρκία καθώς και πολλές τ/κυπριακές εφημερίδες». Εδώ έχει δίκιο. Γιατί στην Τουρκία υπάρχει κάποια ελεγχόμενη ελευθερία του τύπου, και πράγματι οι τουρκικές εφημερίδες θα μπορούσαν να το δημοσιεύσουν αν κάποιοι φίλοι ή φίλες μας από την αριστερά το μετέφραζαν και το προωθούσαν. Ακόμα περισσότερη ελευθερία του τύπου έχει κατακτηθεί στη Βόρειο Κύπρο, και για τον ίδιο λόγο θα μπορούσε κι εκεί να δημοσιευθεί. Όμως, ο σ. Κολοκασίδης ξεκινάει το άρθρο του με την προφανή άποψη ότι «εκεί» δημοσιεύονται μόνο αυτά που ευνοούν την πολιτική της Άγκυρας. Η πραγματικότητα, ευτυχώς, είναι αρκετά διαφορετική. Ας ελπίσουμε ότι ένα τέτοιο αιρετικό άρθρο θα μπορούσε να δημοσιευτεί και στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπου, όπως και στην Ελλάδα, δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς οι φωνές που συγκρούονται με την κατεστημένη σκέψη. Δεύτερον, παραδέχεται ότι υπάρχει απομόνωση των Τ/Κυπρίων, ή λεγόμενη απομόνωσή τους, όπως αναφέρει, και ότι αυτή είναι απότοκο της εισβολής και κατοχής. (Όσο για την εισβολή, ας την αφήσουμε για κάποια άλλη στιγμή, δεν ξεχνούμε ότι δυστυχώς έγινε μετά από κάποιο πραξικόπημα της ελληνικής χούντας με τη βοήθεια βέβαια των Κυπρίων εθνικιστών με την αρωγή και τη συμβολή της ελληνικής χούντας, το 1974, αν δεν μας απατά η μνήμη μας). Φυσικά η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας κάνει ότι μπορεί για να συνεχιστεί αυτή η απομόνωση, και να τιμωρείται η Τ/Κυπριακή κοινότητα, μέχρι που η Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματά της και να επανέλθει η Κυπριακή Δημοκρατία στην προ του 1974 εποχή. Μα, μήπως ξέχασε ο σύντροφος, ότι η διχοτόμηση και η πράσινη γραμμή υπάρχει από το 1964, 10 χρόνια δηλαδή πριν την τουρκική εισβολή και κατοχή; Μήπως ξέχασε επίσης ότι ο οικονομικός στραγγαλισμός των Τ/Κ υπήρχε και καθ’ όλη αυτή τη 10ετία με την πολιτική του Μακαρίου; Μήπως ξέχασε το σχέδιο Ανάν, το 2004, που το κόμμα του, ενώ αρχικά είχε πει ότι ήταν θετικό αλλά ήθελε κάποιες εγγυήσεις, τελικά ζήτησε την καταψήφισή του από την Ε/Κυπριακή κοινότητα; Τι θα κάνουμε τώρα, μέχρι ένα νέο σχέδιο επανένωσης της Κύπρου προκύψει από τον ΟΗΕ, κάτι για το οποίο καμία σπουδή δεν υπάρχει από την Κυπριακή Δημοκρατία ή από το ΑΚΕΛ; Θα αρνούμαστε στους Τ/Κύπριους το εμπόριο, την άμεση επικοινωνία με τον έξω κόσμο, την πολιτιστική παρουσία τους σε κάποιες διεθνείς διοργανώσεις κ.λπ.; Γιατί η κυπριακή κυβέρνηση, ναι μεν έχει συμφωνήσει στα λόγια για την άρση της απομόνωσης, αλλά δεν παίρνει μέτρα γι’ αυτό. Γιατί έχουμε αντίθετη πολιτική με τα άλλα εμπάργκο που έχουν ταλαιπωρήσει αφάνταστα άλλους λαούς, όπως του Ιράκ, της Σερβίας, της Κούβας, κ.λπ.; Το ΑΚΕΛ έχει πράγματι άμεση ευθύνη γι’ αυτή την πολιτική, στο βαθμό που στηρίζει έναν πρόεδρο με ακροεθνικιστικό παρελθόν, που επιπλέον έχει ένα κόμμα πολύ μικρότερο του ιδίου. Και στο βαθμό που συμμετέχει στην κυβέρνηση. Η χρήση από εμάς του όρου λαός και λαοί, όταν αναφερόμαστε στις δύο κοινότητες του νησιού, δεν οφείλεται στην υποστήριξη της πολιτικής της Άγκυρας, επειδή ακριβώς δεν τη θεωρούμε μαρξιστική, αλλά σε μια συνήθεια που έχουμε και που πράγματι πρέπει να την αλλάξουμε, μια και η πίστη μας στο γεγονός ότι ο λαός αυτός είναι ενιαίος και πρέπει να απολαμβάνει ισότητας ανεξαρτήτως εθνικότητας, έχει καταγραφεί επανειλημμένα μέσα από τις θέσεις μας και τις ενέργειές μας.

Η καταπίεση των Τ/Κυπρίων από τους οικονομικά ευημερούντες Ε/Κυπρίους είναι γεγονός, και όχι ένα τάχα, με τη διαφορά ότι η καταπίεση γίνεται από την Ε/Κυπριακή αστική τάξη και όχι από τους απλούς ανθρώπους της Ε/Κυπριακής κοινότητας. Και φυσικά μπράβο στην ΠΕΟ (αντίστοιχο της ΓΣΕΕ) «που έχει οργανώσει απεργίες εκεί που διαπίστωσε παραβίαση των συλλογικών συμβάσεων σε βάρος Τ/Κυπρίων εργαζομένων». Αλλά και είναι αυτονόητη υποχρέωσή της, φυσικά. Εμείς ζητούμε τον τερματισμό της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής στη Βόρειο Κύπρο, όπως και το ΑΚΕΛ, αλλά οι Τ/Κύπριοι εκφράζονται αυτή τη στιγμή από ένα μη αναγνωρισμένο κράτος, την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, η οποία όμως κατά τα τελευταία χρόνια έχει γίνει επίσημος συνομιλητής σε διεθνή φόρα αλλά και με την κυπριακή κυβέρνηση. Η δημιουργία αυτού του κράτους είναι ένα αρνητικό γεγονός, προϊόν βεβαίως της κατοχής, που όμως έχει πλέον μια ζωή τριάντα ετών και η διάλυσή του πρέπει να συνδυάζεται με την επανένωση με βάση τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία όπως έχει γίνει κοινά αποδεκτό. Η άρνηση κάθε σχεδίου επανένωσης απλώς παγιοποιεί ακόμα περισσότερο αυτό το μικρό και μη αναγνωρισμένο κράτος. Ο σ. Κολοκασίδης μιλά για «την Τουρκία» και τους «Τουρκοκύπριους» σαν να πρόκειται για ενιαία και αδιαίρετα Υποκείμενα, χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις και συγκρούσεις, διαφορετικές στρατηγικές κ.ο.κ. Στο πλαίσιο αυτής της απαράδεκτης για έναν αριστερό ιδεολογίας, δεν έχει υποπτευθεί ότι στη Β. Κύπρο έλαβε χώρα ένα μεγαλειώδες κίνημα που ανέτρεψε τον Ντενκτάς και άφησε συγκεκριμένα θεσμικά και διεθνοπολιτικά ίχνη, που δημιουργούν προϋποθέσεις κοινής δράσης με τα ε/κ κινήματα και τις αντίστοιχες αριστερές πολιτικές δυνάμεις. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση το ΑΚΕΛ έχει επιλέξει τα συμφέροντα της ε/κ αστικής τάξης και δεν καταγγέλλει καν τις παράνομες μπίζνες ή χορηγίες που κάθε τόσο βγαίνουν στην επιφάνεια, και στις οποίες φέρεται έντονα εμπλεκόμενος ο εκλεκτός του πρόεδρος Παπαδόπουλος. Όσο για τον όρο Β. Κύπρος, που εμείς χρησιμοποιούμε, πρέπει να θυμίσουμε ότι άλλη η γλώσσα ενός αριστερού άρθρου κι άλλη εκείνη της διπλωματίας (ή του ελληνικού ιμπεριαλισμού). Όλες αυτές οι εσωτερικές αντιφάσεις και συγκρούσεις που αναφέρουμε παραπάνω, εκδηλώνονται συχνά. Πρόσφατη είναι η περίπτωση της γέφυρας στην οδό Λήδρας, που ο Ταλάτ καθώς και η τουρκική κυβέρνηση ήθελαν να γκρεμίσουν, εις όφελος της προσέγγισης των δύο κοινοτήτων, ενώ ο τουρκικός στρατός πρόβαλε βέτο. Τελικά η γέφυρα γκρεμίστηκε στις 9/1. Τέλος, μας είναι περισσότερο από φανερό ότι η μικρή Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να εμποδίσει την Τουρκία να μπει στην ΕΕ, αφού την χρησιμοποιούν (την Κύπρο) οι μεγάλες δυνάμεις «της νέας τάξης πραγμάτων» όπως θα τις έλεγε ο σ. Κολοκασίδης, και έτσι να διαιωνίσει ένα καθεστώς ταϊβανοποίησης της Βόρειας Κύπρου ή κάτι παρόμοιο. Το αν οι απόψεις μας ή αυτές του ΑΚΕΛ συνάδουν με τις απόψεις της «νέας τάξης πραγμάτων», είναι στην κρίση των αριστερών ανθρώπων που διαβάζουν την Εποχή ή παρόμοια έντυπα και κείμενα, να το κρίνουν. Φανταζόμαστε ότι πολλοί άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους εκπαιδευμένοι στην εθνο-πατριωτική λογική από τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και ορισμένοι από την αριστερά, που απλώς προσθέτουν το επίθετο «αντιιμπεριαλιστική» σε αυτή την κυρίαρχη αστική λογική, θα χαρακτηρίσουν εμάς ως φορείς της «νέας τάξης πραγμάτων», όπως κάνει εξ άλλου και ο σ. Κολοκασίδης. Αντίθετα με τη λογική αυτή, εμείς επιμένουμε ότι δεν είναι η «πάλη των εθνών» αλλά τα συμφέροντα των εργαζόμενων και υποκείμενων σε εκμετάλλευση τάξεων, ε/κ και τ/κ, που πρέπει να μας ενδιαφέρουν. Παράλληλα ρωτάμε, βέβαια, πόσο «αντιιμπεριαλιστικές» είναι όλες οι διευκολύνσεις που έχει υπογράψει ο Παπαδόπουλος με τις ΗΠΑ για τη διευκόλυνση του πολέμου στο Ιράκ, ή για τη συμφωνία έκδοσης πολιτών στις ΗΠΑ, την οποία η Κύπρος έχει υπογράψει και για την οποία επαίρεται ο Παπαδόπουλος. Τέλος μας είναι φανερό ότι ένα μεγάλο αριστερό κόμμα σαν το ΑΚΕΛ, αν συγκρουστεί με τον εθνικισμό που είναι σύμφυτος με την αστική ιδεολογία, αρχικά ασφαλώς θα έχει κάποιες απώλειες στην επιρροή του. Διότι τότε δεν θα μπορεί ούτε θα θέλει να συγκυβερνά με τον Παπαδόπουλο σε μια συνδιοίκηση καθαρά αστική (αλλά και εθνικιστική απέναντι στην μειοψηφική κοινότητα που ζει στο νησί). Και γιατί να συγκρουστεί, λοιπόν; Γιατί ο καπιταλισμός χρειάζεται ανατροπή και όχι συγκυβέρνηση, τόσο στην Κύπρο όσο και παντού αλλού. Αλλά σήμερα δεν έχουμε (οι εργαζόμενοι και τα κινήματα) τη δύναμη να ανατρέψουμε ούτε τους εθνικισμούς ούτε πολύ περισσότερο τους καπιταλισμούς. Μήπως είναι όμως η εποχή της σωστής προετοιμασίας για επόμενες και επερχόμενες αναμετρήσεις; Σ’ αυτό το ερώτημα εμείς απαντούμε θετικά, ενώ παράλληλα υποστηρίζουμε, ενθαρρύνουμε και συμμετέχουμε στα αντιεθνικιστικά κινήματα επαναπροσέγγισης τα οποία ήδη έχουν παίξει το θετικό τους ρόλο ο οποίος πρέπει να δυναμώσει στο μέλλον.

Νάσος Θεοδωρίδης, μέλος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

Σίσσυ Βωβού, μέλος της ΑΚΟΑ

Γιάννης Μηλιός, μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και διευθυντής του περιοδικού ΘΕΣΕΙΣ