Γιατί θα ψηφίσω ΚΚΕ

Ο αποκλεισμός του ΚΚΕ από τις εκλογικές προτιμήσεις μου, ανάγεται πίσω πολλά χρόνια. Ο λόγος είναι απλός και ξεκάθαρος… ή τέλος πάντων νόμιζα ότι είναι.

Αν ένα κόμμα πάει σε εκλογές, χωρίς κυβερνητικό πρόγραμμα, χωρίς την τόλμη να πάρει, είτε από μόνο του, είτε με συμμαχίες, την εξουσία στα χέρια του, για να κυβερνήσει, ποια η ανάγκη να ψηφιστεί; Σε χώρες μάλιστα σαν την Ελλάδα, που ιστορικά ακολουθούν το «πελατειακό» σύστημα διακυβέρνησης, ποιος ο λόγος να υπάρχουν ιδεολογικά κόμματα που καμιά πρακτική ωφέλεια δεν έχουν να προσφέρουν στους οπαδούς τους, πλην από νεφελώδη κοινωνικά οράματα, που όσες φορές δοκιμάστηκαν απέτυχαν παταγωδώς! (1)

Η πεποίθηση μου ότι οι άνθρωποι του Περισσού με το βλέμμα συνεχώς στραμμένο στο «ηρωικό» τους παρελθόν, απλώς συντηρούν τα «εικονίσματα» τους, σε ένα δικό τους αυτόνομο μαγαζί, χωρίς καμιά σχέση με το σήμερα και τα πολύπλοκα προβλήματα του, άρχισε σιγά σιγά να μεταλλάσσεται! Αυτό πιθανολογώ ότι οφείλεται στην επιτυχημένη αντιμετώπιση της αγωνίας του εκλογικού σώματος από το ΚΚΕ, κατά τη προεκλογική περίοδο. Η ρητορική της Αλέκας, στα πλαίσια πάντα της οικονομικής κρίσης και της Βαβυλωνίας που επικρατεί από καιρό γύρω από το παιγνίδι της ψηφοθηρίας των δυο «μεγάλων» «αστικών» κομμάτων, αποδείχθηκε τελικά άκρως επιτυχημένη. Σ’ αυτό μάλιστα ίσως να συνέβαλαν και οι, χωρίς έρμα και ρεαλιστική προοπτική, θέσεις και προτάσεις της ευρύτερης αριστερής αντιπολίτευσης, όλο το προηγούμενο διάστημα. Δε θα παραλείψω να πω ότι και τα πρόσωπα των υποψηφίων βουλευτών θα συνέβαλαν απ’ τη μεριά τους στο αρνητικό αυτό κλίμα, αφού σ’ όλους τους κομματικούς χώρους, ξεφυτρώνουν συστηματικά άτομα που παριστάνουν τους σωτήρες, με ένα χυδαίο λαϊκισμό έτοιμο στο στόμα και μια θολούρα στο φτωχό τους μυαλό.

Η συντρόφισσα λοιπόν Αλέκα, με τη σεμνότητα που τη διακρίνει, θέλησε να τοποθετηθεί ανοιχτά, για πρώτη μου φαίνεται φορά, στις κρίσιμες και απρόβλεπτες αυτές εκλογές, όσον αφορά το πραγματικό status του κόμματος της. Ξεκαθαρίζοντας με τον πλέον ειλικρινή και κατηγορηματικό τρόπο, τις απαιτήσεις και προσδοκίες του:

Δεν θέλουμε τον άνθρωπο που θα πειστεί να μας ψηφίσει, να μας υιοθετεί και αποδέχεται πλήρως! Δεν θα αποδεχτούμε τις προτάσεις των άλλων κομμάτων της αριστεράς, γιατί θεωρούμε ότι τα συνθήματα και τα προγράμματα που δημόσια καταθέτουν είναι παραπλανητικά και επικίνδυνα. Δεν θεωρούμε ως αυτοσκοπό να κυβερνήσουμε σε εντελώς δυσμενείς για το λαό συνθήκες. Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι απλά η ενίσχυση των λαϊκών στρωμάτων, απέναντι στα χειρότερα που μας αναμένουν. (2)

Ως κυπριακής καταγωγής ψηφοφόρος, θέλω να ενισχύσω περαιτέρω τα επιχειρήματα μου υπέρ της ψήφου στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, με βάση και την «κυπριακή μου εμπειρία» των χρόνων της μεταπολίτευσης. Στην προκειμένη λοιπόν περίπτωση θα αναφερθώ με συντομία στην πολιτική στάση του ΑΚΕΛ, (3) που πάντοτε μέχρι τώρα θεωρούσα, πολύ πιο φρόνιμη, μυαλωμένη και τολμηρή, από αυτή του αδελφού ΚΚΕ. Κόμμα κι αυτό των εργαζομένων με μαρξιστικολενινιστική ταυτότητα, και μεγάλο διαχρονικά εκλογικό εκτόπισμα (κυμαίνεται μεταξύ 28% έως 35 %), ένα από τα σταθερά χαρακτηριστικά της πολιτικής του ήταν η άρνηση για αυτόνομη «κατάληψη» της εξουσίας. Επικαλούμενο το ιστορικό στάδιο το οποίο διένυε, κατά την εκτίμηση του η Κύπρος, λόγω κυπριακού, ως εθνικοαπελευθερωτικό, διακήρυσσε (στα χρόνια κυρίως του «ψυχρού πολέμου») ότι η εξουσία θα περιέλθει στα χέρια των κομμουνιστών όταν περάσουμε στο στάδιο του «Σοσιαλισμού – Κομμουνισμού». Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η χρόνια δυσαρέσκεια των οπαδών του, αφού εκτός των άλλων, έπρεπε να ακολουθεί, ως όρο επιβίωσης, μια εξαναγκαστική πολιτική συμμαχιών με συμμάχους εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας και πρακτικής. Όλο αυτό, στο επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας, σήμαινε πάντα ένα εθνικιστή πρόεδρο που κανάκευε πιο πολύ το κεφάλαιο από τους κατ’ εντολή λαϊκούς του ψηφοφόρους. Η μη εξεύρεση λύσης στο κυπριακό ήταν επίσης ένας ακόμη πονοκέφαλος, αλλά και σοβαρό άλλοθι της εκάστοτε, αυτής της μορφής, εξουσίας, που δεν ασκείτο από την πραγματική θέληση της λαϊκής πλειοψηφίας!

Η μεγαλύτερη ωστόσο απογοήτευση θα έλθει όταν την εξουσία θα αναλάβει το ίδιο το ΑΚΕΛ, με Πρόεδρο της Δημοκρατίας το Γενικό του Γραμματέα. Τόσο η εσωτερική διακυβέρνηση όσο και το κυπριακό θα οπισθοδρομήσουν προς χειρότερους ατραπούς, αφού όλα τα στοιχεία του καπιταλισμού (ρουσφέτια, διαφθορά, αναξιοκρατία, σκάνδαλα, νεποτισμός), θα εμφιλοχωρήσουν εύκολα μέχρι τα σπλάχνα της νέας εξουσίας. Η διακοινοτική προσέγγιση, απαραίτητος όρος για «Επανένωση» του νησιού, θα πάει ακόμη πιο πίσω, αφού ούτε καν η νοοτροπία μιας «κακομαθημένης» διχαστικής κοινωνίας δεν έγινε μπορετό να ψηλαφιστεί, πόσο μάλλον, να επανεξεταστεί και βελτιωθεί.! (4)

Καλύτερα λοιπόν να ελέγχω, όσο μπορώ, το παιγνίδι της εξουσίας «απ’ έξω», παρά να νομιμοποιώ τα καπρίτσια και τα εγκλήματα των άλλων που τις περισσότερες φορές καταφέρνουν ακόμη και να με χρησιμοποιούν! (5)

Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Ο αναστοχασμός άλλωστε μια τέτοιου είδους ιστορικής αναδρομής μας οδηγεί αβίαστα στο «συμπέρασμα» του ποιητή: «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή»!

Όλες λοιπόν, οι ανωτέρω σκέψεις και εμπειρίες, θα αποτελέσουν τον πολιτικό μου οδηγό για τις αυριανές/σημερινές εκλογές! Από ότι μαθαίνω, στον εκλογικό αυτό αγώνα, ούτε λίγο, ούτε πολύ, θα αναμετρηθούν 29 κόμματα και κομματίδια (γκρουπούσκουλα)! Όλα, πλην ΚΚΕ, μιλούν για εξουσία, είτε αυτοδύναμη, είτε συνεργασίας. Διατυπώνουν αόριστες υποσχέσεις και ακατανόητες λύσεις με πολλά νεφελώματα. Κανένα τους δεν κατάφερε να με πείσει ότι αυτά που πρεσβεύει και διαλαλεί, μπορούν να «σώσουν» την Ελλάδα, στην κατάσταση που σήμερα βρίσκεται. (6)

«Δεν θα πάρω» λοιπόν, από όσα κλαψιάρικα και εκ του πονηρού με κερνάνε!

Θα ψηφίσω ΚΚΕ, για να’ χω την (ταξική) συνείδηση μου ήσυχη, γαλήνια και ασφαλή! Θα πρόσθετα όμως και ένα άλλο βασικό λόγο για αυτή μου την απόφαση, που εμπίπτει περισσότερο στο χώρο της «αισθητικής»! Την απαλλαγή μου από την ανάγκη να γνωρίσω, όσο τουλάχιστο δε θα το επιθυμώ, τη φάτσα αυτού (του επίδοξου σωτήρα υποψήφιου), που το κόμμα, ως πιο σοφό, θα τον επιλέξει για εκπρόσωπο μου (7) στο σώμα των τριακοσίων!

-------------------------------------------

(1) Από τη στιγμή που τα κόμματα αυτά αποκλείουν από το πρόγραμμα τους τη διακυβέρνηση του τόπου, είναι σαν να αποκλείουν ταυτόχρονα και την αντιπολίτευση με ίδιους όρους. Με τον τρόπο τους λοιπόν διαιωνίζουν το δικομματισμό. Αυτό δηλαδή που συνεχώς φωνάζουν ότι πολεμάνε να καταργήσουν. Με άλλα λόγια στην ουσία, από πολιτικά κόμματα μετατρέπονται χωρίς να το αντιλαμβάνονται σε οργανώσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας.

(2) Η κ. Παπαρήγα σε μια από τις πολλές εκπομπές που παρουσίασε προεκλογικά τις θέσεις του κόμματος της, εξήγησε μ’ ένα, κατά τη γνώμη μου, ικανοποιητικό τρόπο τις ευθύνες του ΚΚΕ για τις απεργίες (περίπτωση χαλυβουργίας), τις πορείες (κλείσιμο δρόμων) και καταλήψεις (κλείσιμο λιμανιών, ναυπηγείων ). Επίσης την παρεμπόδιση τουριστών σε κρουαζιέρες και αρχαιολογικούς χώρους (Ακρόπολη). Όπως διευκρίνισε, οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που έχουν την πρωτοβουλία και την ευθύνη για όλα αυτά, με τους συνεπαγόμενους κίνδυνους (απολύσεις, εκβιασμοί εργοδοσίας κλπ), ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα. Αν και στις περιπτώσεις των «κομματικών επιχειρήσεων» (τυποεκδοτική, 902 κ.ά.), δεν είχαμε μια πειστική απάντηση για τη συμπεριφορά του κόμματος ως ένα είδος «στυγνού» εργοδότη. Η δικαιολόγηση της διακριτικής επίσης μεταχείρισης του Περισσού στο θέμα του ελέγχου των οικονομικών του κόμματος, κρίνεται επίσης ως ανεπαρκής.

(3) Δεν αγνοώ, ούτε παραγνωρίζω τις διαφορές, ιστορικές, κοινωνικές, θεσμικές κ. ά. που παρουσιάζει η Κύπρος σε σχέση με την Ελλάδα. Αντίθετα όμως, οι πολλές άλλες ομοιότητες που υπάρχουν, προσφέρουν ένα πολύ καλό παράδειγμα σύγκρισης των δύο περιπτώσεων.

(4) Δες σχετικά τη θαυμάσια ανάλυση του Κύπριου κοινωνιολόγου Σωτήρη Κάττου (ΠΟΛΙΤΗΣ της Κυριακής, 26/2/2012 http://www.kiatipis.org/Writers/S/Sotiris.Cattos/2012-02-26_Politismiki-politiki-apodomisi.htm

(5) Εδώ ακριβώς έρχεται ξανά μπροστά μας το δίλημμα (όσων βλέπουμε με ιδεαλιστικό μάτι την πολιτική): Ή κατάληψη και διαχείριση της εξουσίας στα πλαίσια του Καπιταλισμού, με αποτελέσματα, το πιο πιθανόν πολύ χειρότερα από όσα των φιλελευθέρων πολιτικών αντιπάλων, ή μόνιμος σοσιαλιστικός ακτιβισμός στο αντίπαλο χαράκωμα, για προστασία των ταξικά ανυπεράσπιστων λαϊκών στρωμάτων. Εννοείται ότι δεν υπάρχει θέμα στην επιλογή και χρήση των «οπλών» και πλαισίων (κοινοβούλιο, Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ), για άσκηση αυτής της πολιτικής, που δεν θα διαφέρουν σε τίποτα από αυτά των αντιπάλων.

(6) Η μεγαλύτερη και σοβαρότερη καταγγελία κατά του ΚΚΕ είναι η διαχρονική του θέση για έξοδο από την Ε.Ε. και κατά συνέπεια από την Ευρωζώνη και το Ευρώ. Ως οπαδός της θέσης, για την με κάθε τρόπο παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, θεωρώ ότι το ΚΚΕ σε περίπτωση που πιθανόν προκύψει ένα τέτοιο ζήτημα, θα σταθεί πιο ακλόνητα αντίθετο από όλα τα υπόλοιπα «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά» κόμματα που δήθεν κόπτονται να αποτρέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αυτό επίσης το εγγυάται η πολύχρονη πείρα του και η οργανωτικότητα που το χαρακτηρίζει, πράγμα σχεδόν ανύπαρκτο στα άλλα μικρά καινούργια κόμματα.

(7) Αν και το τελευταίο αυτό επιχείρημα δεν φαίνεται να μοιάζει με πραγματικό. Πώς είναι δυνατόν να μην ξέρεις τι στο καλό επιλέγεις να ψηφίσεις; Στη παρούσα ωστόσο συγκυρία όπου ο κάθε «άνεργος» που δεν ξέρει πώς να «σκοτώσει» το χρόνο του και να ενισχύσει το πορτοφόλι του, δηλώνει υποψήφιος κάποιου νεόφαντου κόμματος, προτιμώ να μην τον γνωρίζω ούτε καν φατσικά!