Ποιους συνωμότες θα επιλέξουν για το B΄ γύρο;
Παρακολουθώντας τα άρθρα των στελεχών πρωτοκλασάτων και μη του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ στον Τύπο τις τελευταίες μέρες όλα περιστρέφονται γύρω από την ίδια επωδό. Συνωμότες οι πολιτικοί τους αντίπαλοι και συνωμοσιολογία οι πολιτικές επιλογές των αντιπάλων. Παραθέτουν μάλιστα και ως τεκμηρίωση του "ευρήματος" τους, τις αναφορές Χριστόφια στη Συνδιάσκεψη της 8ης Ιουλίου.
Κανένας να μη μιλά, κανένας να μην προβληματίζεται για το πού πάει ο τόπος και ποιο το μέλλον αυτού του λαού. Θεωρούν οι φίλοι μας στο ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ ότι κατέχουν το αλάθητο και πως ουδείς άλλος, είτε κόμμα είτε πολιτικός, μπορούν να έχουν άποψη διαφορετική από τη δική τους. Αυτό και αν συνιστά επικίνδυνη νοοτροπία και πρέπει να τους προβληματίσει.
Βλέπουν λοιπόν παντού εμπλοκές των ξένων για να νοθευτεί η λαϊκή βούληση περιφρονώντας το κριτήριο του ίδιου του λαού που ζει την κυπριακή πραγματικότητα ωσάν και οι ξένοι να μην έχουν με τι άλλο ν' ασχοληθούν.
Και τους ρωτώ ευθέως. Από την παγίωση της κατοχής ποιος ζημιώνει στο τέλος της ημέρας; Εμείς ή οι ξένοι; Ζήμιωσαν μήπως οι Αμερικανοί, Άγγλοι κτλ. και οι όποιοι άλλοι που κατά καιρούς αναφέρονται από τη μη λύση και την εδραίωση των εποίκων στα κατεχόμενα;
Μήπως ενόχλησε κανένας ή καμία διεθνής ή άλλη δύναμη το αεροδρόμιο τους στο Λευκόνοικο και άλλους στρατηγικούς τους στόχους και κατασκευάσματα; Καρφί δεν τους καίγεται γιατί γι' αυτούς η μη λύση είναι λύση. Εκτός και αν και για μας ισχύει το ίδιο, δηλ. ότι η σημερινή κατάσταση είναι λύση.
Ας δουν λοιπόν όσοι οπτασιάζονται παντού συνωμότες και συνωμοσίες, την ωμή πραγματικότητα της διαιώνισης της κατοχής που πληγώνει βαθιά το λαό μας μέρα με τη μέρα και ας σοβαρευτούν. Στην 80χρονη ιστορία του το ΑΚΕΛ απέδειξε στην πράξη τη σοβαρότητα, τον πατριωτισμό και την προσήλωση του σε αρχές, υπηρετώντας μόνο το καλώς νοούμενο συμφέρον του κυπριακού λαού στο σύνολο του και κανενός άλλου και δεν το αγγίζουν τέτοιου είδους απαράδεκτες προσεγγίσεις.
Η υπεροψία και η αλαζονεία δεν είναι ό,τι καλύτερο, αφού στον αγώνα για τη σωτηρία της Κύπρου, πρέπει να είμαστε όλοι παρόντες και ενωμένοι. Και αλήθεια, όλοι αυτοί που βρίζουν τους πάντες για συνωμότες στο β' γύρο, με ποιους συνωμότες θα επιλέξουν να συνεργαστούν και με ποιους θέλουν να κυβερνήσουν για να δώσουν ελπίδα στο δύσμοιρο αυτό τόπο;
* Δήμαρχος Αγίου Αθανασίου
Μέλος Κ.Ε. ΑΚΕΛ
του Κυριάκου Χατζηττοφή
Κωδικός άρθρου: 731749
ΠΟΛΙΤΗΣ - 05/08/2007, Σελίδα: 18
------------------------
Μακάριος: Καθοδηγητής αγώνα
Επιστρέφοντας στην Κύπρο μετά από την εξορία στην οποία τον οδήγησε το άφρον πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ο Εθνάρχης Μακάριος αντίκρισε τον πόνο του λαού του και την καταστροφή της πατρίδας του. Στις 7 Δεκεμβρίου του 1974, από το μπαλκόνι της καμένης από τους πραξικοπηματίες Αρχιεπισκοπής, απευθύνθηκε στον προδομένο και βασανισμένο λαό της Κύπρου: "Δείξε αντοχήν και εγκαρτέρησιν. Στάσου όρθιος επί των ερειπίων. Κατέπνιξε τον πόνον σου. Σφόγγισε τα δάκρυά σου. Μην λυποψυχήσης. Και μην υποστείλης την αγωνιστικήν σημαίαν". Και ο κυπριακός λαός βρήκε τη δύναμη και σκούπισε τα δάκρυά του, τόλμησε να μην γονατίσει, βρήκε τη δύναμη και στάθηκε όρθιος.
Κατά την πρώτη επέτειο του πραξικοπήματος, στις 15 Ιουλίου 1975, ο Μακάριος έβλεπε να μετουσιώνεται σε πράξη το κάλεσμα της αγωνιστικότητας που απηύθυνε στο λαό του και μπορούσε πλέον να εκφράσει με βεβαιότητα αυτό που σήμερα θεωρούμε αυτονόητο. Ότι "και μόνοι και μετά πολλών θα συνεχίσομεν αγωνιζόμενοι μέχρις ότου ανακτήσωμεν την πλήρη ανεξαρτησίαν μας και την εδαφικήν ακεραιότηταν της νήσου μας. Λαοί οι οποίοι έχουν την τόλμην και την δύναμιν να αγωνίζονται και εν ανάγκη να θυσιάζονται, οι λαοί αυτοί ζουν και ουδέποτε αποθνήσκουν. Και ο Ελληνικός Κυπριακός Λαός προώρισται να ζήσει. Και θα ζήσει!"
Στις 20 Ιουλίου 1977, λίγες μόνο μέρες πριν από το θάνατό του, ο Εθνάρχης Μακάριος σημείωνε ότι "η Τουρκία πιστεύει πιθανώς ότι η πάροδος του χρόνου και οι πολλές δυσκολίες θα μας απογοητεύσουν ώστε να εγκαταλείψουμε τον αγώνα και να υποταχθούμε τελικά στη μοίρα μας" για να διακηρύξει στη συνέχεια ότι "αυτό δεν θα γίνει ποτέ!". Τόνισε ότι θα είμαστε "αγωνιστές ανυπότακτοι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες δυσκολίες κι αν συναντήσουμε", και απευθυνόμενος στο λαό και στις γενιές που ακολούθησαν άφηνε την εξής παρακαταθήκη: "Να συνεχίσεις την αντίσταση, να συνεχίσεις τον αγώνα ανεξαρτήτως χρόνου και θυσιών, μέχρι της φυγής του Τούρκου επιδρομέα από τα χώματά σου, μέχρι της νίκης του δικαίου σου... και το δίκαιο θα νικήσει!"
Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, η γραμμή του Εθνάρχη Μακαρίου είναι όχι μόνο επίκαιρη αλλά και χρήσιμη. Υπενθυμίζει ότι αυτός ο λαός είναι φτιαγμένος από καλά υλικά, ότι ξέρει να σηκώνεται, να ανορθώνεται και να προοδεύει. Υπενθυμίζει ότι έχουμε καθήκον να συνεχίσουμε τον αντικατοχικό μας αγώνα για όσο χρόνο χρειαστεί και με όσες θυσίες αυτό συνεπάγεται. Ίσως κάποιοι να κουράστηκαν, να βαρέθηκαν ή να έχουν άλλα στο μυαλό τους. Όμως για το δικό μας το μυαλό και για την δική μας την καρδιά φάρος και καθοδηγητής είναι οι υποθήκες του Εθνάρχη Μακαρίου και είμαστε βέβαιοι ότι με αυτούς τους οδοδείκτες ουδέποτε θα παραστρατήσουμε από το δρόμο της αναζήτησης του δικαίου του τόπου μας και του λαού μας.
Του Φύτου Κωνσταντίνου
Βουλευτή ΔΗΚΟ Λευκωσίας
Κωδικός άρθρου: 731748
ΠΟΛΙΤΗΣ - 05/08/2007, Σελίδα: 18
-----------------------------
Συνωμοσίες και διεθνής παράγοντας
Μια από τις πιο σημαντικές παραμέτρους της προσωπικότητας υποψηφίων για την Προεδρία μιας χώρας είναι η αποδεκτικότητα της οποίας απολαμβάνουν εκτός της χώρας τους, το διεθνές εκτόπισμά τους, η ικανότητά τους να εμπνέουν σεβασμό στους ομολόγους τους, η δυνατότητά τους να καλλιεργούν, να διευρύνουν και να εμβαθύνουν τις σχέσεις με τα υπόλοιπα κράτη του πλανήτη. Η συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς, σε διεθνή φόρα και διασκέψεις, όπως ο καθένας γνωρίζει, αποτελούν το πεδίο μέσα στο οποίο διαμορφώνονται οι διεθνείς συμμαχίες, όπου προβάλλονται και προωθούνται, όχι μόνο τα διεθνή αλλά και τα επί μέρους προβλήματα του κάθε κράτους ξεχωριστά. Πέρα από τις διμερείς σχέσεις, που μπορεί να είναι από τυπικές-εθιμοτυπικές μέχρι και ουσιαστικές, η εικόνα που ο ηγέτης διαθέτει και εκπέμπει στον διεθνή χώρο, συνήθως συμβάλλει στον καθορισμό του βαθμού σοβαρότητας της συγκεκριμένης χώρας σε σχέση τόσο με τους εταίρους της όσο και με τα υπόλοιπα κράτη. Ο απερχόμενος Πρόεδρος έχει από πολλού απολέσει τη διεθνή του εμβέλεια όχι μόνο εντός της Ε.Ε. και του Ο.Η.Ε. αλλά και στον χώρο γενικότερα της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Και αυτό δεν οφείλεται στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος όπως φορτικά και βολικά επαναλαμβάνει ο κυβερνητικός συνασπισμός. Και ο γαλλικός και ο ολλανδικός λαός είπαν ΟΧΙ στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Η ηγεσία τους ωστόσο δεν απώλεσε την αξιοπιστία της ούτε και οι συγκεκριμένες χώρες την σοβαρότητά τους. Εάν η Κυπριακή Δημοκρατία έχει απαξιωθεί έναντι των εταίρων της, έναντι διεθνών οργανισμών και στην σχέση της με τους εμπλεκόμενους στο Κυπριακό, αυτό οφείλεται κυρίως στον τρόπο με τον οποίο, ο Πρόεδρος και η Κυβέρνησή του μεταχειρίστηκαν τον διεθνή παράγοντα, τόσο πριν και κατά τις διαπραγματεύσεις όσο και μετά το δημοψήφισμα. Η άρνησή του να διαπραγματευτεί σοβαρά στο Μπούργκενστοκ είχε ήδη επιβεβαιώσει αυτό που πολλοί υποψιάζονταν. Ότι δηλαδή, ενόσω ο Ντενκτάς ήταν ο διαπραγματευτής της άλλης πλευράς, ο κ. Παπαδόπουλος, με άνεση κρυβόταν πίσω από την αδιαλλαξία του Τ/Κ ηγέτη αναδεικνύοντας την προθυμία του για λύση στη βάση του σχεδίου Ανάν. Η εκθρόνιση του Ντενκτάς ανάγκασε τον κ. Παπαδόπουλο να αποκαλυφθεί ενώπιον της διεθνούς κοινότητας και ταυτόχρονα να ταχυδακτυλουργεί τόσο εκτός όσο και εντός Κύπρου. Στην συνέχεια, πότε ο ίδιος πότε αξιωματούχοι της Κυβέρνησης, και κυρίως ηγετικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος άφηναν απροκάλυπτα να διαρρέει, ότι η ομοσπονδία είναι ξεπερασμένη, ότι η παρούσα κατάσταση είναι η δεύτερη καλύτερη λύση,(Φινλανδία) ότι καλύτερα εκείνοι από κει κι εμείς από δω. Οι θέσεις αυτές εμπέδωσαν διεθνώς την άποψη ότι ο Πρόεδρος και η Κυβέρνησή του είναι ασυνεπείς, ότι εμπαίζουν τη διεθνή κοινότητα, ότι δεν είναι ειλικρινείς και ότι δεν επιθυμούν "να μοιραστούν την εξουσία" όπως είχε υποδείξει ο τότε Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, πάντως, αυτή είναι η πραγματικότητα. Και αντί στην συνέχεια, να αναληφθούν πρωτοβουλίες που να διαψεύδουν αυτές τις εντυπώσεις, αντίθετα, με περισσή αφέλεια και αλαζονεία, διά των πρέσβεων, διά του Υπουργού Εξωτερικών και του ιδίου του Προέδρου, η Κυβέρνηση αυτή απευθυνόταν προς την Ε.Ε και την διεθνή κοινότητα με ύφος και όρους απαξιωτικούς. Όπως π.χ., το κήρυγμα περί ευρωπαϊκών αρχών, αξιών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων του πρέσβη μας στο Στρασβούργο μ' εκείνο το ασύγκριτο "εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν"!! Από την άλλη, ο Γ. Λιλλήκας, με την γνωστή έπαρση του αρχοντοχωριάτη, θα έσωζε "την αξιοπρέπεια της Ευρώπης" που προφανώς η ίδια δεν ήταν σε θέση να προστατεύσει, ενώ ο απερχόμενος Πρόεδρος, μετά την περιβόητη ομιλία του στο Ελσίνκι, με την συνέντευξη του στο γαλλικό L' express, ενημέρωσε και επισήμως την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη και ιντελλιγκένσια ότι η επιδίωξη μας είναι η λύση ενιαίου κράτους και όχι ομοσπονδίας. Παράλληλα προς όλ' αυτά, με έναν αφελή, άγονο, μυωπικό και ασφυκτικά απολίτικο νομικισμό, αξιωματούχοι της Κυβέρνησης και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος εξωθούσαν μαζικά τους πρόσφυγες να προσφύγουν στο ΕΔΑΔ, σ' ένα από τα ευρωπαϊκά όργανα των οποίων την αξιοπρέπεια αγωνιζόταν να σώσει ο Υπ.Εξ, πεπεισμένοι ταυτόχρονα, ότι τα 72 μικρά και μεγάλα βέτο, θα μας επέτρεπαν να "χορέψουμε την Τουρκία στο ταψί"...
Τα λίγα αυτά δείγματα της συμπεριφοράς μας - υπάρχουν πάρα πολλά - αρκούν για να καταδείξουν τον τρόπο με τον οποίο, πρώτα αποξενώσαμε την διεθνή κοινότητα κι έπειτα την στρέψαμε εναντίον μας, δικαιώνοντας ατυχώς και δυστυχώς, την επίσημη προπαγάνδα της Τουρκίας. Το αναμενόμενο για πολλούς από εμάς, αλλά όχι από την Κυβέρνηση, δηλαδή η πλήρης απαξίωση της Κύπρου, ήρθαν να επιβεβαιώσουν και να ενισχύσουν οι διαρροές και οι κατηγορίες από μέρους του στρατοπέδου του απερχομένου Προέδρου, περί διεθνούς συνομωσίας του ξένου παράγοντα σε συνεργασία με ελλαδίτες πολιτικούς και τον Χριστόφια και τον Κασουλίδη. Ελλείψει άλλης σοβαρής πρότασης, ο διεθνής παράγοντας μετατρέπεται πλέον στον μεγάλο δαίμονα που "βυσσοδομεί", κατά τον κ. Ομήρου, κατά της Κύπρου και του "κυπριακού ελληνισμού"! Ανάλογες στάσεις δαιμονοποίησης του διεθνούς παράγοντα είχαν αναπτυχθεί προγενέστερα στο Ιράν των Αγιατολλάχ, στο Ιράκ του Χουσεΐν, στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν και στην Λιβύη του Γκαντάφι.
Ωστόσο, το βασικό ερώτημα που οφείλουμε εμείς να απαντήσουμε και όχι οι ξένοι, είναι ποιανών τα συμφέροντα εξυπηρετούνται όταν ο ηγέτης μιας χώρας, είτε έχει απολέσει είτε δεν διαθέτει διεθνές έρεισμα και διεθνή σεβασμό. Και αυτό βέβαια, δεν είναι αποτέλεσμα διεθνούς ή τοπικής συνωμοσίας. Είναι αποτέλεσμα κουλτούρας, νοοτροπίας, συμπεριφοράς και χειρισμών. Αν οι ξένοι απαξιούν να ασχοληθούν μαζί του και κατ' επέκταση, με τα της χώρας του, αυτοί που τον εξέλεξαν είναι που πρέπει να σκεφτούν να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία, τον σεβασμό και το ενδιαφέρον του υπόλοιπου κόσμου για τα προβλήματά τους. Εάν οι κύπριοι έχουν αντιληφθεί ότι η διεθνής απαξίωση του Προέδρου τους πλήττει καίρια τον αγώνα τους για επανένωση του τόπου τους και παρουσιάζουν άλλους υποψηφίους με διεθνή αποδεκτικότητα και διεθνές εκτόπισμα, αυτό είναι προς τιμήν τους. Εάν ο Κόλιν Πάουελ τηλεφωνούσε στον Δ. Χριστόφια και όχι στον Πρόεδρο, είναι ο Πρόεδρος που οφείλει να προβληματιστεί και όχι να ενοχοποιείται ο Χριστόφιας. Οι ξένοι βολεύονται και χωρίς Κύπρο και χωρίς Κυπριακό και σίγουρα χωρίς "Μεγάλες Συνομωσίες", χωρίς "Κάπταιν Νέμο" χωρίς....Βολεύονται εξαιρετικά καλά και με τον Παπαδόπουλο και με την δεύτερη καλύτερη λύση... Βέβαια, το γκαρσόνι στις Βρυξέλλες θα εξακολουθεί πάντα να τον σερβίρει. Το επιβάλλουν οι κανόνες φιλοξενίας και προπαντός, το savoir vivre...
* Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου
Του Γιάννη Η. Ιωάννου*
Κωδικός άρθρου: 731750
ΠΟΛΙΤΗΣ - 05/08/2007, Σελίδα: 18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου